Η Ευρώπη δεν φοβάται ότι θα μείνει πίσω. Φοβάται πως όλοι βλέπουν πλέον την πραγματική της κατάσταση. Ο κόσμος αντιλαμβάνεται τι έχει γίνει η ήπειρος: μια πρώην δύναμη περιορισμένη σήμερα σε αγορά-εξάρτημα, ένα αμερικανικό προτεκτοράτο και ένα μέλλον υποθηκευμένο στις ίδιες της τις ιμπεριαλιστικές αυταπάτες.

Ο πραγματικός πανικός της Ευρώπης προέρχεται από το σοκ ότι κανείς δεν προσποιείται πια πως η ήπειρος αποτελεί σημαντικό παίκτη. Και τώρα, που έφτασε ο λογαριασμός για δεκαετίες παραχώρησης πολιτικής και στρατηγικής εξουσίας, η Ευρώπη απλώς δεν έχει τη δυνατότητα να τον πληρώσει, γράφει το The Islander.

Η Ευρώπη τήρησε τις τελετουργίες της κυριαρχίας, αλλά εγκατέλειψε την ουσία της. Ο Nord Stream σαμποτάρεται — η Ευρώπη υποχωρεί. Οι βιομηχανίες της δέχονται πλήγμα από τις αμερικανικές πολιτικές για LNG και «πράσινες» τεχνολογίες — η Ευρώπη υποχωρεί ξανά. Η Ουάσινγκτον επιβάλλει δασμούς που αλλού θα προκαλούσαν κρίση — η Ευρώπη τους αποδέχεται αδιαμαρτύρητα.

Την ίδια στιγμή, η Κίνα κατακλύζει την ευρωπαϊκή αγορά με φθηνά προϊόντα, η Ρωσία επαναπροσδιορίζει τη γεωπολιτική της Ευρασίας και οι ΗΠΑ συντάσσουν ειρηνευτικό σχέδιο για την Ουκρανία χωρίς καν να κάνουν τον κόπο να συμβουλευτούν τις Βρυξέλλες. Η Ευρώπη δεν βρίσκεται στο περιθώριο. Δεν υπήρξε ποτέ στο τραπέζι.

Η ήπειρος βρίσκεται σε αναστάτωση γιατί αισθάνεται πως πλησιάζει το τέλος μιας εποχής. Για χρόνια, έπειθε τον εαυτό της ότι είχε τον έλεγχο των εξελίξεων στην Ουκρανία. Τώρα διαπιστώνει ότι έπαιζε απλώς δευτερεύον ρόλο. Η Αμερική θα κάνει μια συμφωνία με τη Μόσχα που θα εξυπηρετεί τα δικά της συμφέροντα. Το Πεκίνο θα κάνει συμφωνίες που θα προστατεύουν τις δικές του αγορές. Η Μόσχα θα εδραιώσει την επιρροή της σε έναν πολυπολικό κόσμο.

Και η Ευρώπη; Θα πάρει αυτό που λαμβάνει πάντοτε.. τον λογαριασμό.

Το άρθρο της WSJ θυμίζει ήπειρο που ξυπνά από 30 χρόνια συλλογικής παραίσθησης. Οι «γραμμές μάχης μιας νέας παγκόσμιας τάξης» δεν χαράσσονται τώρα — έχουν χαραχτεί εδώ και πολύ καιρό. Οι ΗΠΑ και η Κίνα καθορίζουν την εμπορική αρχιτεκτονική χωρίς την Ευρώπη. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία διαμορφώνουν όρους ασφάλειας χωρίς την Ευρώπη. Ακόμη και μια σύνοδος Xi–Trump μεταβάλλει περισσότερο το μέλλον της Ευρώπης από οποιαδήποτε απόφαση της ίδιας της ΕΕ.

Η Ευρώπη συμμετέχει, αλλά μόνο ως διακοσμητικό στοιχείο.

Κι όμως, συνεχίζει να τρέφει αυταπάτες: ότι μια «νέα Ευρώπη» μπορεί να δημιουργηθεί με περισσότερες επιτροπές, περισσότερους κοινούς προϋπολογισμούς, περισσότερες υπερφουσκωμένες αμυντικές δαπάνες και περισσότερη ρητορική περί «στρατηγικής αυτονομίας». Αλλά η δύναμη δεν χτίζεται με λόγια· χτίζεται με αντιπαράθεση, με κόστος, με συνέπειες.

Η Ευρώπη επέλεξε την υποταγή αντί της κυριαρχίας, τη γραφειοκρατία αντί της στρατηγικής, την ιδεολογία αντί της επιβίωσης. Διέλυσε τη δική της ενεργειακή βάση, παρέδωσε την ασφάλειά της στην Ουάσινγκτον και οικοδόμησε την ευημερία της πάνω σε μια γερμανική εξαγωγική μηχανή που στηριζόταν στο ρωσικό φυσικό αέριο και στις κινεζικές αγορές — και τα δύο πλέον σε κατάρρευση.

Το αποτέλεσμα; Η Ευρώπη μετατρέπεται στο πρώτο μεταβιομηχανικό μνημείο του κόσμου: ακριβή, αργή, εύθραυστη, υπερρυθμισμένη και τρομαγμένη μπροστά στην αλήθεια ότι δεν κρατά πια το τιμόνι.

Το απαξιωτικό σχόλιο του Τραμπ — «Η Ευρώπη δεν μου λέει τι να κάνω» , δεν ήταν αλαζονεία. Ήταν διάγνωση. Οι ΗΠΑ δεν την αντιμετωπίζουν πλέον ως κατώτερο σύμμαχο, αλλά ως βάρος. Η Κίνα την βλέπει ως αποδυναμωμένη αγορά. Η Ρωσία ως εμπόδιο.

Καθηγητής Μάζης: Το παζάρι ΗΠΑ-Ρωσίας δεν σταματά στην Ουκρανία-Ο Πούτιν θα δώσει την ...

Γι’ αυτό ο πανικός είναι υπαρξιακός.

Γι’ αυτό οι ελίτ της ΕΕ μιλούν για «ασάφεια» και «επικίνδυνες εποχές». Γι’ αυτό ακόμη και μια συνάντηση Τραμπ–Πούτιν παρουσιάζεται ως απειλή: η Ευρώπη ξέρει ότι οι μεγάλες δυνάμεις σχεδιάζουν το μέλλον της χωρίς την ίδια.

Αυτή είναι η τραγωδία της Ευρώπης: μπήκε σε μια εποχή ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων επιμένοντας πως ακόμη έχει σημασία — και κατέληξε η μόνη δύναμη που είναι διατεθειμένη να πληρώσει, να αιμορραγήσει και να υπακούσει σε έναν πόλεμο που δεν ήταν καν δικός της.

Οι ΗΠΑ αποσύρονται. Η Ρωσία ανακάμπτει. Η Κίνα επεκτείνεται.
Και η Ευρώπη — χωρίς βιομηχανία, χωρίς ενέργεια, χωρίς αυτονομία — κοιτάζει τον καθρέφτη της ιστορίας και αναρωτιέται:

Πώς γίναμε η ήπειρος που αυτοκαταστράφηκε, ώστε οι άλλοι να μπορούν να παίξουν το δικό τους παιχνίδι;